ΤΟ «ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ» ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ
«Στο ίδιο έργο θεατές». Κάπως έτσι μοιάζει και η σημερινή πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα. Μια εικόνα, μια φωτογραφία τραβηγμένη από το παρελθόν. Απώτερο και πρόσφατο. Τρία καράβια «σέρνουν το χορό» της πολιτικής αντιπαράθεσης. Το Noor 1 από τη μια και τα RS-300 No 97» και Golendri από την άλλη.
Πίσω τους, από την κάθε πλευρά, που συσχετίστηκε από διάφορους με επιχειρηματίες ήρθαν να συστοιχηθούν πολιτικές δυνάμεις. Πρόσωπα, αλλά και ολόκληρα κόμματα. Οι μεν κατηγορούν τους δε, ακόμα και επώνυμα. Κόμματα εναντίον κομμάτων και των «δικών» τους επιχειρηματιών και αντίστροφα. Πολιτικοί σε ρόλο εισαγγελέων εναντίον κομμάτων και «υμετέρων» επιχειρηματιών και φυσικά και αντίστροφα. Και με τη Δικαιοσύνη πότε να κρίνει και πότε να επικρίνεται. Ανάλογα με το αν οι αποφάσεις της, οι ενέργειές της ή η «απάθειά» της εξυπηρετούν τις σκοπιμότητες των κομμάτων που συγκρούονται.
Καμία διδαχή
Αποδεικνύεται όμως περίτρανα και για μια ακόμη φορά, ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν διδάσκεται από την ιστορία του. Τα λάθη επαναλαμβάνονται. Ό,τι χτίστηκε στο παρελθόν με σχέσεις διαπλοκής, πολιτικής και χρήματος, «ευημέρησε» για κάποια χρόνια, αλλά μετά γκρεμίστηκε με πάταγο. Πού βρίσκονται σήμερα τα «ιερά» επιχειρηματικά «τέρατα» των δυο προηγούμενων δεκαετιών π.χ., που χαρακτηρίστηκαν ως οι στυλοβάτες του συστήματος Σημίτη, που «μεγαλούργησε» επί 10 χρόνια σχεδόν. Μιντιάρχες, όπως η οικογένεια Μπόμπολα και ο Στ. Ψυχάρης έχασαν τα μέσα τους, κατασκευαστές βρέθηκαν εκτός χώρου, ακόμα και ο Σ. Κόκκαλης έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί τον «εθνικό προμηθευτή», έμποροι όλων, κυρίαρχοι του χώρου, όπως ο Θ. Λιακουνάκος άρχισαν τα πάρε - δώσε με τη Δικαιοσύνη. ΠΑΣΟΚ εξάλλου, δεν υπάρχει, ελπίζει απλά να αναστηθεί. Κάτι ανάλογο βέβαια, ισχύει και για τη «γαλάζια» διαπλοκή, ενώ ο κανόνας ότι όποιος κινείται υπεράνω όλων, αλλά και με όλους, τελικά κερδίζει. Παράδειγμα, ο «εθνικός εργολάβος», κάποτε ο πατέρας Γ. Μπόμπολας,, που μπορεί ο βαρύγδουπος τίτλος να μην κληρονομήθηκε μαζί με τον κατασκευαστικό κολοσσό στον γιο Φώτη, αλλά παραμένει χωρίς αμφισβήτηση στην κορυφή της συγκεκριμένης αγοράς. Παρά τους «Μπαϊρακτάρηδες» και τα συναφή.
Το παράδοξο είναι όμως, ότι οι κυβερνήσεις πέφτουν, οι επιχειρηματίες αλλάζουν, η διαπλοκή όμως εξακολουθεί να δηλητηριάζει την πολιτική ατμόσφαιρα και τη δημόσια ζωή. Επιφέρει διχασμό σε πολλά επίπεδα. Της κοινωνίας, του πολιτικού κόσμου, παντού. Οι ΠΑΟΚτζήδες είναι έξαλλοι με τον Μητσοτάκη. Τίτλος από βορειοελλαδίτικα φύλλα. Έτσι όπως ήταν κάποτε έξαλλοι οι Ολυμπιακοί με όποιον πολιτικό ή και επιχειρηματία στράφηκε εναντίον του Κοσκωτά. Έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια από τότε. Κι όμως, η ίδια πνιγηρή ατμόσφαιρα υπάρχει, οι διαφορές στο πολιτικό κλίμα δεν είναι μεγάλες.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΕΠΟΧΗ
Αδίδακτοι οι πολιτικοί
Αδίδακτοι. Αμετανόητοι. Ανώριμοι, ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός. Κάπως έτσι, όπως κάποτε παλιότερα, πολιτικοί και κόμματα βγαίνουν στην πασαρέλα των εντυπώσεων και προαναγγέλλουν δίκες, εισαγγελείς, εδώλια, κάγκελα φυλακών, ακόμα και τόπους εξορίας θα ήταν ίσως πρόθυμοι να «αναστήσουν» στο βωμό της εξόντωσης του αντιπάλου. Όσο κι αν όλοι τους λένε, ότι πολιτική και οικονομία είναι ξένα σύνολα εντούτοις είναι φανερό ότι περισσότερο τους απασχολεί ο κυρίαρχος στο τοπίο των media και πώς θα «τα έχουν καλά» μαζί του, παρά να βελτιώσουν τη ζωή των πολιτών, που από κοινού τους την έχουν κάνει αφόρητη, ψηφίζοντας τα Μνημόνια το ένα πίσω από το άλλο.
Υπάρχει και ο κίνδυνος το φαινόμενο αυτό να ισχύσει και αντίστροφα. Κάποτε, την εποχή των «μεγάλων μαχαιριών» στο ΠΑΣΟΚ, με τον Α. Παπανδρέου στο Ωνάσειο, κυκλοφορούσε έντονα ότι η μάχη για τη διαδοχή του κρινόταν όχι μόνο στα πολιτικά, αλλά και σε ορισμένα επιχειρηματικά γραφεία. Ότι η πλευρά Κόκκαλη -και οι συν αυτώ- στήριζαν Σημίτη και η πλευρά Βαρδινογιάννη, Αρσένη. Αλήθεια ή ψέματα, ο λαός λέει ότι «όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά». Όπως επίσης, ότι διαχρονικά στην ιστορία του παλιού δικομματισμού, πολλοί βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κατηγορούσαν τους συναδέλφους τους (στο ίδιο κόμμα) ότι είναι υπάλληλοι επιχειρηματιών, με τους αντιπάλους των οποίων τάσσονταν οι ίδιοι!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΚΩΤΑ ΣΤΟΝ «ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗ»
Ο Ανδρέας, ο Καραμανλής και ο ΓΑΠ
Η ιστορία είναι αμείλικτη. Ο Α. Παπανδρέου έχασε τις εκλογές του 1989 υπό τον πάταγο που προκάλεσε το σκάνδαλο Κοσκωτά και ενώ εναντίον του συνασπίστηκαν όλοι οι τότε μεγάλοι παραδοσιακοί εκδότες (Λαμπράκης, Τεγόπουλος, Μπόμπολας), στην πραγματικότητα μιντιάρχες, καθώς δεν υπήρχε ακόμα ελεύθερη τηλεόραση. Ο Κων. Μητσοτάκης, αν και επένδυσε σ’ αυτή την επιχειρηματική συμμαχία, γρήγορα αντελήφθη ότι η όποια εμπιστοσύνη του θα έπρεπε να είναι περιορισμένη. Ήταν οι ίδιοι τρεις που μαζί με τη συμμαχία Αλαφούζου, Κόκκαλη συγκρούστηκαν μετωπικά με την κυβέρνηση του.
Αργότερα, ο Κ. Καραμανλής ξεκίνησε τον «ανένδοτο» κατά των «νταβατζήδων» από το θρυλικό… σουβλατζίδικο του Μπαϊρακτάρη. Κήρυξε τον πόλεμο κατά των 5 οικογενειών που «λυμαίνονταν τον τόπο». Καλές ίσως οι προθέσεις, αποτέλεσμα στην πράξη κανένα, οι «νταβατζήδες» μακροημέρευσαν. Και η τελευταία πράξη του Γ. Παπανδρέου πριν χάσει οριστικά το παιγνίδι της διακυβέρνησης το φθινόπωρο του 2011 ήταν να δεχτεί -από την πίσω πόρτα- στο Μαξίμου τους Γ. Μπόμπολα και Στ. Ψυχάρη. Ζήτησε στήριξη. Αποτέλεσμα γνωστό.
